திருவண்ணாமலை - என் மறக்க முடியா பயணம்…

திருவண்ணாமலை - என் மறக்க முடியா பயணம்…
சராசரி இக்கால இளைஞனின் இலக்கணத்திற்கு உட்பட்டு வாழ்பவன் தான் நானும்!

ப்ராஜெக்ட் என்றால் வேட்டியை மடித்து கட்டி கொண்டு கோதாவில் குதிப்பதும்,ப்ராஜெக்ட் இல்லையென்றால் அவுத்து போட்டு விட்டு ஆட க் கிளம்புவதும் என்னுடைய வழக்கமும் கூட.
ஆமாம், ஒவ்வொரு ப்ராஜெக்ட்டுக்குமிடையில் ஊர் சுற்ற கிளம்பி விடுவேன். காடு, மலை, நெடுஞ்சாலை ஒட்டிய கிராமம் என அலைந்து அனுபவித்து புது மனிதனாய் திரும்பி வருவேன்.

போனமுறை கிரிஷ்ணகிரி ஒட்டிய கிராமத்திற்கு போய் வந்த போதே மணிஷ் கேட்டுக்கொண்டான் தன்னையும்அடுத்த முறை கூட்டி செல்லவேண்டுமென்று. நான் கிராமத்தில் பிறந்து, நகருக்கு நடந்து சென்று படித்து, மாநகரங்களில் பிழக்க வந்தவனா கையால் என்னால் எதையும் ரசிக்க முடியும். மரம், மலை, மடிசார், மாடர்ன் ட்ரெஸ், மழலை, மதுரை தமிழ், மாரியம்மன் உற்சவம், பிதாமகன் சினிமா, புரட்டாசி சனிக்கிழமை, பீட்ஸா என யெதையும் ரசிக்க முடியும் என்னால். மணிஷ் மாநகரில் பிறந்து, மாநகரங்களில் சஞ்சரிப்பவன். ரான்ச்சியில் பிறந்து, எங்கெல்லாமோ சுற்றி விட்டு கடைசியாய் பெங்களூரில் வந்து குதித்தவன். அவனுக்கு தமிழ்நாடுஅவ்வளவாய் தெரிந்திருக்காதென்பதாலும், எனக்கு ஒரு நல்ல நெடுஞ்சாலை வேண்டுமென்பதாலும் திருவண்ணாமலை செல்லலாமென புறப்பட்டோம் மணிஷின் Honda - CRV யில்.

கார் சாலையில் வழுக்கிச் சென்றது. அற்புதமான பயணத்திற்கு பின் போய் சேர்ந்தோம் திருவண்ணாமலை.எப்பவும் அந்த கோவிலுக்கு செல்ல விரும்பியதில்லை நான். அந்த மலையும், அந்த குகையும் தான் நான் கிடக்க விரும்பும் இடங்கள். இருவரும் ஏறினோம்.
சுட்டெரிக்கும் வெயில். குகை மூடப்பட்டிருந்தது. இன்னும் மேலே போய் உயரத்தில் உட்கார்ந்து, கண் மூடி தொலைந்தோ அல்லது தூங்கியோ போனோம். சிலமணி நேரங்களுக்கு பின் இறங்க எத்தனித்த போதுதான் தாககத்தை உணர்ந்தோம்.மணிஷூக்கு நா வறண்டு மேலண்ணத்தில் ஒட்டிக்கொண்டது. தண்ணீர் வேண்டும்… இப்போதே வேண்டும்… எங்கே போவது. நிறைய தூரம் இறங்க வேண்டும். இறங்கினோம். மணிஷ் ரொம்பவே சிரமப் பட்டான்.
அவனால் சுத்தமாய் முடிய வில்லை என்றான். அவனுக்கு உடலை வருத்தி பழக்க மில்லையாம். இறங்கினோம். செங்குத்தான சரிவில் இறங்குவது சுலபமில்லை அவனுக்கு. தாகம் இன்னும் அதிகரித்தது. விழுந்து விடுவானோ என்று எண்ணுகையில் தூரத்தில் தெரிந்தது ஒரு மலை சரிவு குடிசை. தாககத்தை கையில் பிடித்துக் கொண்டு இறங்கினோம் குடிசையை நோக்கி. மணிஷூக்கு ஒவ்வொரு அடியும் ஒரு கிலோ மீட்டராய் தெரிந்தது. ஒரு வழியாய் போய் சேர்ந்தோம்.

கலைந்த கேசமும், மழிக்காத நீண்ட தாடியும், திறந்த மார்பும், இடுப்பில் பச்சை வேட்டியுமாய் வெறுமனே உட்கார்ந்திருந்தார் ஒருவர். ஆள் ஆரவமற்ற சரிவில், காற்று கூட வீசாத அந்த பொழுதில், நெற்றியில் கீற்றாய் விபூதியுடன் எதையும் பொருட்படுத்தாமல் எதையோபார்த்துக் கொண்டு அமைதியாய் ஒரு கல்லின் மீது உட்கார்ந்திருந்தார் அவர். பேரமைதி.
ஒரு ஞாணியைப் போலவோ, துறவியைப் போலவோ இல்லை. ஒரு துறவியின் உதவியாளரை போல இருந்தார். எங்களை கண்டு கொள்ளவே இல்லை அவர். மணிஷ்க்கு மார்வாடியும், ஹிந்தியும், ஆங்கிலமும் தெரியும். தமிழ்தெரியாது. நான் அவரிடம் போனேன். பேசி அவர் மௌனத்தை குலைப்பதா அல்லது சைகை செய்வதா என குழப்பம். எங்கள் தாகம் வென்றது.

” அய்யா… தண்ணி இருக்குமா ?”

ஓட்ட பந்தய வீரனைப் போல் ஓடினார் உள்ளே. திரும்ப வந்தார், அவர் கண்களில் கரிசனம். மிக அனுசாரணையாய் கேட்டார்,” தம்பீ! ரொம்ப தாகமா இருக்கீங்க போல இருக்கு… மோரு கொண்டாரட்டுமா?”.நான் அதிர்ந்ததேன். மணிஷ் கண்களில் கண்ணீர். மணிஷ்க்கு எல்லாவற்றையும் மொழி பெயர்ப்பதற்குள், மோர் கொண்டு வந்து டம்ளரை கையில் திணித்து குடிக்க சொன்னார்.

அந்த வெய்யிலில், அளவுக்கடங்கா தாககத்தில், அப்படியே தொண்டையின் வழியே கலந்தது மோர். வயிறும் மனசும் குளிர்ந்தது. எதுவுமே நடக்காதது போல அவர் பாட்டுக்கு போய் கல்லில் உட்கார்ந்து கொண்டு திரும்பவும்எதையோ வெறிக்க ஆரம்பித்து விட்டார். எப்படி நன்றி சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. அவரை கூப்பிட்டோம்.வெறும் நன்றி போதாதென எண்ணி பர்ஸிலிருந்து ஒரு காந்தி நோட்டை எடுத்து தந்து நன்றி என்றேன்.
பணத்தையும் என்னையும் பார்த்தார், முகம் சுளித்து ” எனக்கேதுக்கு !?” என்றார். எங்களை போகச் சொன்னார். திரும்பவும் புன்னகை, திரும்பவும் அதே கல், போய் உட்கார்ந்து கொண்டார்.

நன்றி கடன் வழிந்தது உச்சம் தலை முதல், உள்ளம் கால் வரை. மணிஷின் கண்களில் கண்ணீர். கார் வரும் வரை யாரும் பேசவில்லை. பேச பிடிக்க வில்லை.காரில் உட்கார்ந்தோம்…

மணிஷ், ” இப்படி பட்ட மனிதர்களும் இருக்கிறார்கள்! எதுவுமே வேண்டாமென்று வெறுமனே உதவிக் கொண்டு வாழ்கிறார்கள் !”.

நான் எதுவும் பேச வில்லை. காரை ஸ்டார்ட் செய்தேன். கார் ஸ்டார்ட் ஆகி… ஆடியோ ஆன் ஆகி சிவாஜி பட பாடல் ஒலித்தது…

“வெறும் தண்ணி கேட்டா மொரு தரும் நேசம்…வெள்ளந்தி மனிதர்கள் வாசம்“.…..
- உணர்வும், எழுத்தும் - பரமன் பச்சைமுத்து